Eg hadde egentlig lovd meg sjøll at eg ikkje sku blogge om 22.Juli førdi eg hate å bli mint på det. Eg vrir meg når eg skrur på TVen, vegre meg førr å høre på radio når eg kjøre bil og krysse ut internettsiden når eg ser ansiktet tel han som tok ifra meg så mykkje meir enn bære livsgnisten førr 9mnd sia. Eg rett og slett takle ikkje det massive fokuset så innmari bra. Dæførr tenkte eg at eg ikkje sku være en av de som minte enda fleire på det, men eg har bære innsedd at vi ikkje kjæm unna det. ABB e kommen førr å bli, og dennan rettssaken som skal vare i nesten 3mnd blir å ta plass i livan vårres, enten vi vil det eller ikkje.

Dagen idag har vært kjæmpetung. Enda tyngre enn eg trudde den blei å være. Egentlig hadde eg ikkje tenkt så mykkje over at rettssaken skulle bynne no, men det bære kjæm over meg førr kvær gång nån spør korsn eg har det og ønske å høre mine meininge rundt straff, tilregneligheit og framtid. Og selvfølgelig lure folk på det! Åsså e det samtidig så godt å vette at folk bryr seg. Støtten e og har heile tida vært enorm.

Det med 22.Juli blir alltid å være en stor del av oss alle. Førr alltid. En større del førr nån av oss, og endel av den pakken som vi bær med oss livet ut. Eg jobbe veldig masse førrat dennan pakken ikkje skal være en så stor del av meg som den e akkurat no. At det ska bli en pakke eg kan lære av og ei erfaring eg kan tenke telbake på som endel av det eg har mestra i livet. En dag som alltid blir å være vanskelig, men samtidig en dag der vi skal hedre de vi har møsta. De som ikkje e meir. De som vi ikkje kunne hjelpe den dagen det regna så hardt.

Eg håpe så at de neste 10uken går fort! Åsså må eg sitere han fantastiske Viljar Hanssen: “Lykke til kjære medienorge, med å ikke gå enda lenger over streken de neste ukene. Se på det som en slags eksamen.“