Det e mange ting som sjokkere meg med hovedstaden Oslo. Ka e det første dåkker møte når dåkker kjæm tell Oslo? Eg vil at dåkker skal tenke dåkker godt om, førdi det har eg gjort. Det aller første som møtte meg når eg kom ut av flytogterminaln på Oslo S va et tilbud om narkotika.
Eg har lenge tenkt på å skrive et innlegg om dettan, men har aldri liksom fådd ut fingeren å bære gjort det. Men no e det på tide, førdi eg syns det e mange ting som har gådd førr langt. På tur opp hovedgata Karl Johan e det mange triste syn som møte deg. Du ser folk som deale narkotika åpenbart, rett det på gata liksom. Det e ingenting som e sensurert i Oslo, men det meine eg heller ikkje at det skal være. Du ser prostituerte som skaffe seg kunda, du ser folk som bor på gata og du ser farrigdommen og frustrasjon spredt overalt i Oslo.
Å koførr skal det være sånn? Koførr e det sånn at i Norge, som vesstnok skal være en av de beste landan å bo i skal ha det sånn? Korsn kan vi førrsvare at det e så mange utfordringe i Norge som vi ikkje gjør nåkka med? Korsn kan Norge være et så bra og rikt land når vi ikkje engång klare å ta oss av alle folkan vi har her? Vi har ca 4,8 milliona menneska i Norge. Sinnsykt mange folk, men i forhold tell andre land, så e det jo ingenting. Så koførr skal ikkje vi kunne ta tak i dettan? Når utfordringen e der, rett på gata, ka e problemet då? Dem ser jo alt som skjer rundt seg. Dem ser bygginga av nye bygninge tell Olav Thon i Oslo. Dem ser fleire butikka langs hovedgata og dem ser korr mykkje penga som svirre rundt i Oslo kvær einaste dag.
En ting eg ikkje skjønne e korsn folk klare å lære seg å overse uteliggeran og de narkomane som stadig ber om hjelp tell kæmsomhelst. Førr det e jo bære nåkka man e nødd å lære seg? Eg hadde aldri klart å forholde meg tell det. Eg kunne ikkje bodd i Oslo å sedd elendiheitan kvær dag uten å vette at eg gjor nåkka som betydde nåkka førr dem. Kvær gång nån kommer så nært opp tell meg å spørr etter småpenga, så e det med tongt hjerte eg må sei nei. Å åsså det skjedde i dag. Førr det e jo det eg har lært meg. Pengan eg eventuelt jer tell en uteligger går tel narkotika. Det e en grunn tell at akkurat han sett der no. Å det e store dela av hannes eia feil, ja. Men vess man skal bynne å analysere koførr narkomane e narkomane, så har vi en stor jobb å gjøre. Men den jobben må vi åsså gjøre, med mindre vi vil at det skal gå feil vei. At det skal bli verre.
På tur ned Akersbakken møtte eg en mann som sporte etter penga tell mat. I hjertet mett vesste eg at han ikkje kom tell å kjøpe mat om eg ga han penga. Å eg vil jo ikkje være verken skylda i at han ikkje får mat, men enda mindre vil eg være skylda i at han gjør seg meir og meir avhengig av drugs eller tar en overdose. Eg kan ikkje støtte opp om nåkka som eg e så sinnsykt sterkt imot. Så ka gjor eg? Eg tilbydde han å være med meg ned tell nærmaste åpne butikk og tilbydde han å kjøpe han mat. Han blei skeptisk og følte at han ikkje kunne ta imot. Då sa eg jo bære at eg heller ville je han nåkka å spise sånn at eg kan se han mett, heller enn at eg jer han penga som eg ikkje kan førrsikre meg sjøll om at kommer tell å gå tell mat. Så det va det vi gjor. Eg kjøpte han en 3pakning med bolla med rosiner, 2 banana, ei brus og en liten sjokolade. Det vaq et bevisst valg eg gjor som eg følte at eg måtte gjøre. Dåkker kan sei dåkker om akkurat det, men det føles sinnsykt bra no. Førrdetom det kanskje e mange ting eg heller burde ha gjort, så e det akkurat det der med å je dem de småe gledan i livet som e viktig. Å han va lykkelig. Han sa at det skulle finnes fleire som meg, å det skulle det kanskje gjøre på akkurat det her? Men tellogmed eg veit jo at det ikkje bære e mat og godteri som skal kunne redde verden. Det må større grep tell enn det.
Eg vil ikkje at det skal bli enda fleire fattige i Norge, enda meir prostitusjon og enda meir narkotika. Men korsn skal vi løyse det?
På tur ned akersgata møtte eg en mann som va kald og bære lå å ynka seg på gata. Mens eg gikk førrbi han, så va det mange tanka som svirra rundt i hode mett.
Eg bynte med å tenke på meg sjøll. Ei jenta på 18 år med tusenvis av muliheite. Fine klea, nye sko. Ei stor lilla væska fylt med klea, PC, toalettsaker, mobiltelefon, sakspapira og diverse. iPodn på full guffe på øran og en fin stor og varm dunjakke. Fint hus, 2 par førreldra, 2,5 par med besteførreldra. Gode vænna og gode folk rundt meg stortsett heile tia. Tellogmed 3,5 jobba å gå tell. Eg har politikken, eg har trening. Å eg har penga. Ka har han? Ka veit eg egentlig om det? Han har et pledd, en stor søppelsekk med nåkka eg antar e klea og diverse gjenstanda som han synes det e viktig å ta vare på. Han har ikkje narotika, men bær tydelig præg over å ville ha det. Han har mest sannsynlig veldig lite penga, om han har nåkka i det heile tatt. Han e kald og trist. Han skrik. Å bynne å sammenligne meg sjøll med en som har det så trist skulle eg aldri ha gjort. Men samtidig e det så sjukt viktig førrat det skal gå opp førr meg korr sinnsykt heldig eg e og korr dårlig det faktisk kan gå. Eg bynte å skrike. Stod der mett i Karl Johan og rett og slett ikkje klarte å holde tåran inne. Ka e det som e galt med samfunnet? Koførr e det ingen som gjlr nåkka? Korsn kan politikeran som sett på stortinget, bære valse førrbi dissan folkan uten å gjøre nåkka? Å korsn i alle daga kan Siv Jensen sette Snikislamisering på dagsorden, og IKKJE fattigdommen som tydelig præge store dela av Norge.
Eg e sjokkert, ikkje bære over Oslo, men over vårres eia ?rike? og lykkelige velferdsstat. Over politikera som ikkje handle og over korr lite menneskan generelt gjør. Eg e så sinnsykt deprimert når det kjæm tell det her.
